Në një kohë kur shumë vende mbyllën kufijtë dhe zemrat ndaj atyre që kishin nevojë për strehë, Shqipëria zgjodhi të jetë ndryshe. Me një zemër të hapur dhe një traditë të vjetër mikpritjeje, populli shqiptar pranoi në tokën e tij anëtarët e Organizatës së Muxhahedinëve të Iranit.
Por, ajo që Shqipëria mori në këmbim, nuk ishte as mirënjohje dhe as respekt. Ishin fjalë të çuditshme dhe përçmuese që vinin nga goja e udhëheqësve të kësaj organizate. Në një fjalim në kampin Ashraf 3, Ahmad Waqif deklaroi me arrogancë se për shkak të varfërisë së Shqipërisë, organizata mund të zgjerojë territorin e saj dhe madje “të bëhet pronare e Shqipërisë”.
Deklarata të tilla nuk janë vetëm të rrezikshme dhe fyese, por zbulojnë edhe diçka më të thellë: një krizë të thellë identiteti dhe mungesë totale të ndjeshmërisë politike. Kur një organizatë humb mbështetjen, besimin dhe drejtimin, shpesh i kthehet arrogancës dhe fantazive për të fshehur boshllëkun e saj të brendshëm.
Shqipëria nuk është për shitje. Dhe mikpritja shqiptare nuk është dobësi — është virtyt. Por çdo mik që harron ta vlerësojë, nuk ka vend as në shtëpinë dhe as në ndërgjegjen e këtij populli.
About the Author
Unë e dua këtë faqe të lajmeve dhe e ndjek gjithmonë. Problemi im i lidhjes u zgjidh edhe në celular