Vitet që kalova në kampin Ashraf nuk ishin thjesht të vështira; ato ishin mbytëse, çnjerëzore dhe çdo sekondë mbante erën e mungesës së lirisë. Hija e atyre ditëve të errëta ende rëndon brenda meje. Aty ku njerëzimi zhdukej, ku edhe dëgjimi i të qarës së një fëmije do të mjaftonte të më kujtonte se jeta ekziston ende – një tingull që ishte i ndaluar, i pamundur, i huaj për atë vend.
Jugu i Ashrafit – i vetmi vend ku mund të merrja frymë
Mes gjithë presionit, i vetmi moment kur ndihesha pak më i lirë ishte kur shkoja për roje në jug të kampit. Aty askush nuk më bezdiste.
Ulesha dhe shikoja larg, duke pyetur veten: “Nga erdha dhe ku përfundova?”
Në ato pak minuta, nuk kishte britma komandantësh, as presion, as mbledhje ideologjike, as poshtërime. Vetëm unë dhe një hapësirë e heshtur që më kujtonte për pak çaste se isha njeri.
Sa herë mendoja të kthehesha në brendësi të kampit, më rëndonte zemra. Më mirë të qëndroja gjithë ditën roje sesa të futesha sërish në atë mjedis të mbyllur, ku duhej të dëgjoja orë të tëra broçkullat dhe gënjeshtrat e tyre, pa pasur të drejtë të flisja.
Mungesa e lirisë… edhe në formën më të thjeshtë
Një nga dhimbjet më të mëdha në Ashraf ishte mungesa e gjërave që për shumë njerëz duken të zakonshme:
Zëri i jetës.
Zëri i një fëmije.
E qara e një të porsalinduri.
Qeshja e një vogëlushi.
Në Ashraf nuk kishte jetë familjare, nuk kishte fëmijë, nuk kishte dashuri, asnjeri lejohej të kishte lidhje njerëzore. Ishte një botë e ngrirë, pa ndjenja, pa gëzim, pa shpresë. Ndonjëherë mendoja me dhimbje:
“Sa më ka marrë malli të dëgjoj të qarat e një fëmije… për të dëgjuar diçka që më kujton se jeta e vërtetë ekziston ende.”
Kjo mungesë totale e jetës e bënte njeriun bosh nga brenda.
Ashrafi – vendi ku njeriu i frikësohej njeriut
Kushtet ishin aq çnjerëzore, sa ndonjëherë nuk doja të shihja askënd. Secili prej nesh ishte i mbyllur në dhimbjen e vet, por në sipërfaqe duhej të silleshim si “luftëtarë të përkushtuar”.
Sa herë vinte radha e rojës së kampit tonë, zemra më qetësohej – të paktën për disa orë isha larg takimeve të detyruara dhe presionit mendor që na shtypte çdo ditë.
Vitet e vjedhura që nuk kthehen më
Ato vite janë plagë. Mund të shërohen, por shenjat e tyre mbeten përjetë.
Mallkuar qofshin drejtuesit e kësaj organizate që ma morën rininë, lirinë dhe mundësinë për të jetuar si çdo njeri normal. Më ndanë nga familja, nga bota, nga jeta. Dhe për këtë nuk do t’i fal kurrë.
Sot, kur shikoj pas, e di vetëm një gjë:
Faleminderit Zotit që dola gjallë prej tyre.
Sot – zëri im nuk do të shuhet kurrë
Sot jam anëtar i Shoqatës Nejat në Shqipëri.
Dhe ndryshe nga vitet e heshtjes në Ashraf, tani zëri im nuk ndalet më.
Sot flas për ata që ende janë të mbyllur pas mureve të organizatës.
Sot flas për familjet që presin një telefonatë, një përqafim, një lajm nga fëmija i tyre.
Unë kam vendosur që për qëllimet e shoqatës do të punoj pa pushim.
Çdo ditë, çdo orë, do të përpiqem të sjell një buzëqeshje për familjet që u është rrëmbyer njeriu i zemrës.
Zëri im, rrëfimi im, çdo fjalë që shkruaj…
të gjitha i dedikohen atyre.
Unë jam zëri i atyre që ua morën lirinë.
Dhe ky zë nuk do të heshtë kurrë.
About the Author
