Besa në kulturën shqiptare është më shumë se një fjalë; është një koncept i shenjtë që do të thotë një premtim që kurrë nuk thyhet, fjala e nderit dhe besnikëri që gjithmonë respektohet. Ky parim moral ka rrënjë në kanunin dhe traditat e lashta shqiptare dhe është simbol i besimit, mikpritjes dhe qëndresës. Në vitin 1926, Ahmet Zogu duke themeluar “Urdhrin e Besës” e bëri këtë vlerë të pavdekshme në formë zyrtare dhe kombëtare, një medalje që i jepej vetëm atyre që me guxim dhe ndershmëri kishin dëshmuar shërbim ndaj atdheut. Por besa nuk është vetëm një medalje apo një ligj i thatë; ajo është një histori e gjallë e dinjitetit njerëzor. Shembulli më i ndritshëm ndodhi gjatë Luftës së Dytë Botërore, kur shqiptarët vunë jetën e tyre në rrezik për të strehuar hebrenjtë, sepse u kishin dhënë besën. Kështu, besa nuk është vetëm simbol i Shqipërisë, por një dëshmi universale e njerëzimit, besnikërisë dhe nderit. Dhe pikërisht në këtë tokë ku besa qëndron si shtylla e nderit kombëtar, krerët e sektit kriminal të Rraxhovit me arrogancë i quajnë shqiptarët të varfër e të pafuqishëm; pretendime fyese e të pabaza që jo vetëm nuk pasqyrojnë realitetin, por bien në kontrast të plotë me shpirtin e besës, atë besë që ka mishëruar prej shekujsh besnikëri dhe dinjitet njerëzor.
About the Author
