Në shumë shtëpi iraniane, ka një karrige që nuk i afrohet më tavolinës. Vendi që dikur ishte i mbushur me zërin e një djali, me të qeshura, apo edhe me heshtjen e tij, tani është bosh; i ngrirë në kohë. Këto janë karrige mungese, vende që rrinë në pritje, në netë të gjata, ku një nënë shtron tavolinën me një dorë që dridhet – por asnjë dorë nuk shtrihet për të marrë një copë bukë nga pjata.
Në këto tavolina, nuk ka më zhurmë luge, askush nuk pyet: “Si ishte dita jote, bir?” Ka vetëm heshtje. Një heshtje e rëndë, të cilën vetëm një nënë mund ta kuptojë. Sepse djali i saj nuk është në burg, as nuk ka shkuar në një vend tjetër për të studiuar ose punuar – por në një organizatë që i ka rrëmbyer jetën dhe mendjen dhe e ka mbajtur peng. Më keq se një burg. Më keq se çdo ndarje.
MEK i ka ndarë anëtarët e saj me forcë, me presion, me propagandë. Lidhja e gjakut është prerë aq shumë sa duket sikur lidhja amërore mund të pritet me një urdhër. Por në zemrën e një nëne, asgjë nuk është prerë. Çdo ditë, ajo pret. Ajo shtron tryezën, sikur fëmija i saj është rrugës. Ndoshta sot. Ndoshta nesër. Ndoshta… një ditë.
Ka nëna që nuk e kanë dëgjuar zërin e fëmijëve të tyre për më shumë se dhjetë apo njëzet vjet ose më shumë. Nëna që, me shpresën e fundit në sy, i kanë mbyllur sytë nga bota, duke shpresuar për ditën kur fëmija i tyre do të kthehet. Ka shtëpi ku jeta ka vazhduar, por nuk ka qenë kurrë e plotë. Sepse kur një fëmijë nuk është në tryezë, është sikur zemra e shtëpisë mungon.
Ky shkrim nuk është vetëm një përshkrim dhimbjeje, por një britmë. Për këdo që mund ta lexojë këtë, ose për këdo që mund ta sjellë këtë zë në veshët e atyre syve të verbuar nga mashtrimi: Kthehuni. Tavolina ju pret. Nëna juaj ju pret. Mëkati nuk po kthehet – mëkati është heshtje.
About the Author
