Gjatë viteve të fundit, organizata e Muxhahedinëve ka bërë përpjekje të shumta për të paraqitur një imazh demokratik të vetes, kulmi i të cilave është shfaqur në të ashtuquajturin plani me 10 nene i Maryam Rajavi-t. Një plan që përmban slogane si ndarja e fesë nga shteti, liria e partive, liria e shprehjes, shfuqizimi i dënimit me vdekje, barazia gjinore dhe vetëqeverisja e pakicave dhe grupeve etnike.
Megjithatë, ajo që është përjetuar brenda strukturës së kësaj organizate – veçanërisht në kampin Ashraf dhe më pas në Shqipëri – nuk ka qenë gjë tjetër veçse shtypje e plotë, kontroll sistematik psikologjik, censurë e rreptë, ndërprerje totale e kontakteve me botën e jashtme, mohim i së drejtës për martesë dhe jetë private, si dhe pastrim mendor i anëtarëve.
Kjo realitet i hidhur tregon qartë se neni 10 nuk është një program real politik për të ardhmen, por thjesht një mjet propagandistik për të mashtruar opinionin publik dhe për të tërhequr mbështetje politike nga jashtë. Ata që paraqesin këto 10 nene si provë të moderimit të organizatës, ose nuk kanë asnjë informacion për realitetin e brendshëm të saj, ose kanë vendosur me vetëdije të mbyllin sytë ndaj së vërtetës.
Si mund të pretendojë se sjell lirinë për një komb të madh si Irani, një organizatë që ua mohon anëtarëve të saj të drejtat më themelore njerëzore dhe shtyp çdo formë të kundërshtimit apo pyetjeje me etiketime si “dezertor”, “mercenar” apo “i lidhur me shërbimet e inteligjencës”?
Një kontradiktë e thellë është e pranishme në thelb të kësaj sekte, e cila gjithmonë është e dukshme në dallimin midis sloganeve të bukura dhe realitetit shtypës të brendshëm. Përvoja e ish-anëtarëve është një dëshmi e qartë se nuk ekziston asnjë strukturë demokratike në këtë grup. Të gjitha vendimet merren nga lart dhe nga një rreth i ngushtë përreth udhëheqëses së sektit.
Anëtarët e pakënaqur detyrohen të heshtin për shkak të frikës nga përçmimi, përjashtimi, burgosja mendore dhe madje edhe kërcënime indirekte. Kjo shtypje arrin deri në atë pikë saqë individi humbet identitetin e vet personal.
Prandaj, pretendimi për zbatimin e 10 nenëve të demokracisë dhe të drejtave të njeriut nga një strukturë e tillë, nuk është gjë tjetër përveçse një mashtrim për opinionin publik dhe një përpjekje për të fshehur fytyrën e vërtetë të një sekte autoritare.
About the Author
