Në faqen zyrtare të Qendrës së Studimeve CESEM është botuar në gjuhën italiane një artikull nga Pooya Tajalli, me titullin:
“Brenda strukturës sektare të Organizatës Muxhahedin-e Khalq; një studim rasti mbi shkeljet sistematike të të drejtave të njeriut”
Shkruar nga Pooya Tajalli
13 tetor 2025
Një raport i ri paraqet një pamje shqetësuese të modelit të “kontrollit destruktiv të mendjes” brenda Organizatës Muxhahedin-e Khalq të Iranit (MEK/PMOI); një grup opozitar në mërgim që prej vitesh akuzohet për sjellje sektare, shtypje të brendshme dhe shkelje të të drejtave njerëzore të anëtarëve të tij.
Ky raport, i bazuar në dëshmitë e Ehsan Bidi, një ish-anëtar i organizatës, zbulon një mekanizëm kompleks kontrolli psikologjik, ndarje të detyruara familjare dhe kufizim ekstrem të lirisë së mendimit dhe të shprehjes – çështje që, nga këndvështrimi i së drejtës ndërkombëtare, përbëjnë shkelje të qarta të të drejtave të njeriut.
Organizata Muxhahedin-e Khalq u themelua në vitin 1965, duke kombinuar mësime islamike dhe marksiste, dhe në fillim hyri në konflikt të armatosur me regjimin e Pahlavit. Pas revolucionit të vitit 1979, grupi mori pozicion kundër Republikës Islamike të Iranit dhe përfundimisht u dëbua nga vendi.
Pas daljes nga Irani, anëtarët e organizatës u vendosën në Irak dhe, me mbështetjen e Saddam Husseinit, formuan të ashtuquajturën “Ushtria e Çlirimit Kombëtar”. Megjithatë, pas pushtimit të Irakut nga SHBA në vitin 2003, kampet e tyre u çarmatosën dhe më vonë u shpërbënë. Midis viteve 2013 dhe 2016, me iniciativën e Komisionerit të Lartë të OKB-së për Refugjatët (UNHCR), anëtarët e mbetur u transferuan në Shqipëri — një zhvendosje që supozohej të sillte fundin e dhunës dhe izolimit.
Megjithatë, dëshmitë e ish-anëtarëve tregojnë se struktura autoritare dhe kontrolluese e organizatës jo vetëm që nuk është zhdukur, por ka vazhduar të ekzistojë edhe në tokën evropiane.
Ehsan Bidi, ish-anëtar i Muxhahedinëve, ka kaluar afro dhjetë vjet në kampin Ashraf në Irak dhe e përshkruan atë periudhë si “burg fizik dhe mendor”. Ai tregon se në kamp, anëtarët detyroheshin të merrnin pjesë në seanca “vetëkritike”, u imponoheshin beqaria e detyruar, ndalimi i kontakteve me familjet dhe çdo komunikim me botën e jashtme kontrollohej në mënyrë ekstreme.
Pas transferimit në Shqipëri në vitin 2013, Bidi e theu heshtjen e tij dhe, bashkë me ish-anëtarë të tjerë, filloi aktivitete për mbrojtjen e të drejtave të ish-anëtarëve të organizatës. Në vitin 2020, qeveria shqiptare, nën presionin e drejtpërdrejtë të Muxhahedinëve, e shpalli atë “person të padëshiruar” dhe për një periudhë e ndaloi në qendrën e migracionit Kareç.
Mbështetësit e Bidi-t thonë se ai u arrestua pa ndonjë proces gjyqësor të drejtë, çka tregon se ndikimi i organizatës shtrihet madje edhe mbi qeveritë pritëse.
Statusi i tij ligjor aktual mbetet i paqartë, por rasti i Bidi-t përfaqëson një model më të gjerë: heshtje, kërcënim dhe frikësim të ish-anëtarëve që përpiqen të zbulojnë realitetet e brendshme të organizatës.
About the Author
