Vitet e fundit, sekti Rajavi ka nisur një projekt propagande të quajtur “Qendrat Rebele” dhe ka pretenduar se këto qendra janë një rrjet mbështetësish dhe luftëtarësh të organizatës brenda Iranit që kryejnë luftë të armatosur dhe zjarrvënie duke sulmuar qendrat Basij, IRGC-në, xhamitë dhe ndërtesat qeveritare. Në shikim të parë, këto veprime mund të shihen nga një audiencë e painformuar si një shenjë e ndikimit popullor të organizatës brenda vendit. Por e vërteta prapa skenave është diçka tjetër. Ajo që është qartësisht e qartë për anëtarët e brendshëm dhe madje edhe për shumë vëzhgues politikë: ky projekt nuk është gjë tjetër veçse një shfaqje propagande e rreme dhe mashtruese.
Filma të rremë nga “Ashraf” në “Qendrën Rebele”
Si dikush që ishte i pranishëm në Kampin Ashraf për vite me radhë dhe mori pjesë nga afër në këto programe shfaqjesh, mund të them me besim të plotë se shumë nga videot që organizata publikoi nën emrin “Njerëzit Brenda Iranit” u filmuan në Kampin Ashraf ose në vetë Liberty. Ishim veshur me rroba civile, fytyrat tona ishin të mbuluara, brohorisnim slogane kundër regjimit, vumë zjarre, u përleshëm me forca të rreme “policore” në një mënyrë dramatike, dhe më pas këto skena u transmetuan si aktivitete të njerëzve brenda Iranit. Cili ishte qëllimi? Të pretendohej se organizata kishte ende një bazë popullore në Iran.
Sot, historia e “qendrave rebele” është një vazhdim i së njëjtës gënjeshtër të madhe. Pamje me cilësi të ulët, njerëz të maskuar, skena të sajuara shpërthimesh dhe zjarresh që asnjë burim i pavarur nuk i konfirmon. Nuk ka kurrë emra, fytyra, vendndodhje, kohë të gjurmueshme ose rezultate reale. Gjithçka është e paqartë, e turbullt dhe teatrale. Ashtu si videot tona të vjetra në Ashraf.
Qendra për Minj, Jo Rebelë
Realiteti është se këto qendra, nëse ekzistojnë fare, janë më shumë si qendra për minj dhe të frikësuara sesa forca rebele. Duke përdorur fjalë revolucionare dhe pompoze, organizata po përpiqet të paraqesë një grusht operacionesh simbolike, joefektive dhe pa rrënjë si një “luftë serioze”. Por kjo lojë ka shkaktuar më shumë tallje dhe mosbesim sesa ka bindur këdo. Edhe brenda vetë organizatës, shumë anëtarë janë të vetëdijshëm për gënjeshtrat e këtyre narrativave, por ata heshtin nga frika e shtypjes së brendshme.
Por qëllimet pas projektit të Qendrës Rebele janë gjithashtu t’u japin moral anëtarëve të lodhur dhe zemërthyer: kulti përpiqet t’i bindë anëtarët e tij se janë ende në fushën e betejës duke ekzagjeruar.
Nga ana tjetër, duke treguar skena aktiviteti brenda Iranit, kulti Rajavi synon t’u pretendojë qeverive perëndimore se është një forcë efektive në këtë tokë.
Por sot, askush në Iran nuk i merr seriozisht këto filma, as jashtë vendit. Populli iranian e ka refuzuar prej kohësh MEK-un si një grup sektar dhe tradhtar. Sa më shumë organizata rreh daullen e “qendrave rebele”, aq më shumë bërtet për mungesën e rrënjëve të saj.
Në fund, duhet thënë se “qendrat rebele” nuk janë shenjë pushteti, por shenjë e dëshpërimit dhe pafuqisë së sektit Rajavi. Qendra që nuk janë as rebele, as popullore, por janë krijime të mendjes propagandistike të udhëheqësit që i ka përdorur ato për vite me radhë.
About the Author
